Nos últimos anos asistimos a un aumento da judicialización da vida social e política; desde a resolución dos conflitos internos da dereita con "filtracións" que acaban nos tribunais (caso Cifuentes, sen ir máis lonxe), os 900 casos de corrupción do PP (máis os do PSOE), son o exemplo da incapacidade do réxime para atopar unha alternativa á actual descomposición da dereita, tras a ruptura do bipartidismo.

Un réxime tan débil que é incapaz de incorporar a menor crítica; e a xudicialización úsase contra os disidentes. A resposta desde os tribunais no proceso Catalán, o encarceramento ou procesamiento de blogueros, raperos, ... as centenas de xuízos contra sindicalistas de calquera central (ata afliados de UXT, un dos alicerces do réxime, están afectados).

O réxime xudicializa a resposta á disidencia pois calquera outra opción, democrática, como un referendo monarquía/república, daría ás aos que rexeitanna. A estas alturas da súa descomposición só válelles o "pau e tenche teso", posto que a súa falta de lexitimidade social é máis que evidente.

Politicamente o réxime da monarquía está sostido polo apoio irrestricto das forzas que se din progresistas e os sindicatos maioritarios; e porque estes manteñen á maioría da clase obreira na retagarda da loita, illándoa e separándoa artificialmente das loitas sociais á vangarda (mulleres, pensionistas,...), converténdoa desta maneira, pola pasiva, no seu sostén social.

"A política é a guerra con palabras" dixo o filosofo, e a utilización da xustiza para resolver conflitos políticos é a súa ferramenta. Da mesma maneira que "a guerra é a política por outros medios", militares; xudicializar a política é unha declaración de guerra non cruenta, aínda que con consecuencias dramáticas, como é a prisión dos disidentes.

Pero a guerra, así sexa "con palabras", nun réxime de "normalidade" social, debería ser o último recurso. Que o réxime da monarquía este utilizándoo como único recurso contra a disidencia, é que non ten outra arma para frear a súa decadencia; estreitando cada vez máis os límites da normalidade democrática.

A crise económica e social que rompeu esa "normalidade social" é a que está no fondo desa "declaración de guerra" non cruenta, e canto antes a clase traballadora rompa cos sindicatos do réxime e decátese que nela está a chave da solución ao problema: grazas a eses sindicatos sobre ela caeron os golpes máis duros da crise; antes acabarán as consecuencias dramáticas do estrechamiento de limítelos democráticos do réxime expresado na judicialización de todos os conflitos sociais.

Nesas condicións, Debemos comezar a deixar de falar do réxime do 78, e empezar a falar do réxime do 155/135; réxime de excepción, non vinculado a ningunha constitución, nin tan sequera á errada da Transición, onde as liberdades democráticas están en función dos intereses do aparello do estado e non ao revés?

Galiza, 21 de maio de 2018

Roberto Laxe