O presidente Feijoó laiaba hai unhas semanas a toda cor na Voz de Galicia e dicía, en relación aos recursos do país, que loitara denodadamente por manter en pé as paredes da casa ignorando que o que sostén a casa son as trabes, non as paredes. É un curioso xeito de manter en pé a casa o deste goberno do PP, que lle atribúe á demolición propiedades sanadoras.

A realidade é outra: asistimos a un dos maiores ataques que a nivel global se teña lanzado contra a democracia, coas tentativas dos grandes capitais ao abeiro da ideoloxía neoliberal de se facer con “todo”; dende fóra, facéndose co poder, cos medios de comunicación e coa xestión daquelas áreas vitais para a vida en sociedade como son a sanidade ou o ensino, que significan na práctica novas “oportunidades de mercado”; paralelamente a isto e dende dentro, co deterioro progresivo destes servizos por parte dos gobernos que participan desta alta traizón á cidadanía, desarmando aqueles elementos que favorecen a cohesión social e por tanto empeorando as condicións de vida da mesma.

E namentres o presidente Feijoó se rodea de compañas pouco desexábeis en actos electorais (co señor Baltar fillo, prometendo parques acuáticos cun fondo arrasado polos lumes) o ensino público padece tamén o seu neste comezo de curso, coma nunha sorte de desastroso déjà vu:

1. o peche das escolas do rural, ao que debemos sumar a non optatividade nos seus centros de secundaria coa excusa da escasa demanda, debilitando aínda máis un eido especialmente castigado por esta crise/estafa e polos actuais modelos de crecemento.
2. o recorte brutal do profesorado, que minguou en case dous mil profesionais dende a chegada ao goberno da Xunta do señor Núñez Feijoó.
3. a alarmante diminución nas axudas á promoción da normalización do galego, que deriva nun uso menor do mesmo, incidindo no proceso de substitución lingüística e de desaparición da nosa lingua.
4. o alarmante desleixo pola atención á diversidade, que se resume no feito de que as prazas de orientación cada vez veñan con máis afíns, no camiño de converter unha área fundamental nun caixón de-sastre.
5. o nefasto da FP básica, situación que o STEG vén denunciando como exemplo moi ilustrativo do que a LOMCE promove: a exclusión daquelas persoas con máis dificultades.
6. a “obrigatoriedade” de cursar relixión en secundaria, pois na práctica é moi difícil escoller materias optativas á mesma. Nesta liña, o paradoxo é que disciplinas fundamentais como a música, a filosofía ou os contidos humanísticos son elementos case residuais na LOMCE.

Pero non só iso, tamén:

1. o non cobro dos meses de verán das persoas interinas e substitutas, promovendo a súa precarización.
2. a pésima xestión das interinidades e substitucións, alterando o normal desenvolvemento da dinámica de funcionamento dos centros en momentos tan delicados para a organización dos centros coma o inicio do curso.
3. a deriva da xestión dos comedores escolares, moitos deles nas mans de empresas privadas radicadas a centos de quilómetros do país e tamén un pouco efectivo funcionamento das listaxes de substitucións naqueles de control público, provocando alteracións e atrasos no comezo da súa actividade.
4. obras inacabadas e deficiencias estruturais nos centros, que conlevaron nestes primeiros días de curso inundacións, aulas impracticábeis e profesorado desenvolvendo funcións impropias da súa condición, resultando especialmente ilustrativo o vergoñento caso de Fornelos de Montes.
5. a non substitución das persoas auxiliares de conversa en centros onde é a única dotación que reciben as seccións bilingües.

E, por último, este curso tráenos a traca final da implantación da LOMCE, as reválidas de ESO e de Bacharelato, un despropósito para culminar un sistema educativo segregador e inxusto, que despreza a avaliación global, continua e formativa que ofrecen os centros educativos para fialo todo a unha única proba que, como xa se veu nas reválidas de primaria, son fácilmente manipulables.

E a este comezo de curso, xa atropelado abondo, debemos engadir a inminente celebración das eleccións na Galiza. O STEG intúe ben o que pode significar unha nova vitoria do PP, ben en solitario ou ben coa axuda de fórmulas tuning-pop que basicamente agochan a mesma ideoloxía e que se sitúan en posicións próximas ás de colectivos que promoven a desaparición do galego e onde as persoas que os representan nin saben falalo.