Tras a conquista que sería ir cara á unificación do sistema de pensións europeo, o que se esconde é un “produto” -con razón chámanlle así- que como as “preferentes”, só serviria para capitalizar a bancos e aseguradoras, como eles mesmos recoñecen. O mecanismo sería, o aforro dos traballadores e traballadoras nesas institucións privadas prometen que sería para “garantir” unha pensión digna, e mentres non se chega á xubilación, o capital captado sería investido en aventuras financeiras que capitalizaría a pensión.

Os estados garantirían o 40% da pensión, é dicir, coma se fosen non contributivas; e o 60% restante quedería en mans da empresa privada, dos bancos e as aseguradoras; que verían como os seus ingresos para os seus investimentos aumentaría en 700 mil millóns de euros. Un negocio redondo, presentado como un avance na unidade europea!.

E preséntano como unha novidade!. Os chilenos levan meses loitando polo fracaso tan estrepitoso que significou un sistema semellante.
Baixo este criterio “novo”, todas as forzas politicas e sindicais, comezando polos dous grandes sindicatos, CCOO e UXT, puxéronse como obxectivo renegociar o Pacto de Toledo, mantendo o seu criterio basico: as pensións garántense polo aforro dos traballadores / as ao longo de toda a súa vida activa, non a través das contas do Estado. Desta maneira os traballadores / as, para garantirse unha pensión digna, teñen que pagar unha dobre via de impostos, o IRPF e os indirectos (IVE, etc.), e os descontos nas nóminas para a Seguridade Social.

Coma se os traballadores / as non fosen parte do estado os primeiros van destinados a rescatar bancos e autoestradas, e a sufragar os gastos de subvencionar ás empresas nos descontos que lles fan na Seguridade Social, os segundos a aforrar para o “salario diferido” que é a pensión de xubilación; pero todos saen do mesmo sitio, das nóminas, porque é un feito que o 70% da recadación do estado cárgase sobre os asalariados / as.

A politica do Pacto de Toledo, que é o que se quere repetir e estender a toda Europa, dise, é a de ?sacar as pensións do debate político?. A realidade é que isto fracasou estrepitosamente; non tivo máis que chegar unha crise economica como a actual, para que o goberno botase man dese fondo, e roubase o diñeiro que os traballadores / as levaban aforrando toda a súa vida, baleirando a “hucha” das pensións.

E agora dinnos que o sistema ha fracaso; si é certo!. O Pacto de Toledo fracasou e tentar repetilo agora, cando os ingresos dos traballadores / as baixaron exponencialmente pola precariedade introducida polos mesmos que saquearon as pensións, é escribir a “crónica doutro fracaso anunciado”. Pero é que iso é o que queren, que fracase.

Nin CCOO, nin UXT, nin moito menos a patronal e o goberno queren outra cousa que é o que anuncia o plan da Unión Europea, que o 40% da pensión (con sorte) garántase nos pactos, co aforro dos traballadores / as, e o resto se vaia a capitalizar bancos e aseguradores, a través dos Fondos de Pensións Privados.

Isto é o que van renegociar, non outra cousa; por iso é tarefa do sindicalismo de clase, alternativo, que rexeita o Pacto de Toledo e os intentos de reeditalo, construír un movemento desde os afectados, os traballadores / as, que enfronte as politicas actuais dos gobernos, así, en plural, porque os marcos do plan vaise a definir a través dunha directiva da Unión Europea como a anunciada.

Para derrotar estes plans é imprescindible que se somen á loita os que teñen máis da súa media vida por diante, porque o plan non vai dirixido aos que xa cobran unha pensión, ou están preto dela; senón aos que se ten anos para aforrar, os que estan a metade de vida laboral ou a teñen toda por diante. Por lembrar a lema do 15M, “a ti que estás a mirar, tambien che estas roubando”.

En Francia, hoxe, están a desenvolverse grandes loitas obreiras e populares, e un dos seus eixos é a defensa das pensións publicas; posto que Macron, as súas políticas de liberalización non son moi distintas das de Rajoy e os demais, como o demostra o proxecto da Pensión Unica en toda a UE. Avanzar na coordinación destas loitas sería un paso adiante para frear o acordo marco europeo de desmantelamento das pensións publicas.

Debatamos nos centros de traballo e estudo a participación nas mobilizacións e na manifestación do 16 A; de como debemos continuar a loita para frealos, e conquistar a derrogación das reformas das pensións do 2011 e o 2013, do PPSOE.

Galiza, 11 de abril de 2018

Roberto Laxe e Jose Luís Lopez