Para o prol Melenchon en Francia perderon as organizacións políticas "tradicionais", seguindo o ronsel de cando o ascenso de Podemos afirmouse que a "nova" política desbancara á "vella" política das organizacións tradicionais, ou na Grecia con Syriza.

Que é a "vella" política; pois o neoliberalismo, porque que eu saiba desde 1991 no mundo non hai outra alternativa que políticas neoliberais nas súas máis diversas variantes; neo liberalismo puro ou a súa variante progresista, o social liberalismo. Así que en todo caso, os que perderon son as vellas políticas "neoliberais", sexan a través da dereita ou da "esquerda" (admitindo o PS como animais de compañía).

A segunda proposta é, perderon as organizacións "tradicionais". Esta crítica si que é um reciclado de moi vellas políticas, que como unha farsa do pasado, retrotraem-nos a comezos do século XX, cando o teórico do reformismo, E Berstein, dirixente da Socialdemocracia Alemá, afirma, "o movemento é todo, o fin nada".

Desta afirmación deducíase un tipo de partido, o "partido-movemento", que se daquela existise internet encarnouse en Podemos. Os afiliados / as non tiñan que estar en ningunha estrutura do partido, non tiñan que intervir nun movemento defendendo a política do partido; para nada. Con cotizar (agora os pos modernos chámanlle crowdfunding) e simpatizar coas ideas, chegáballes para definirse socialdemócratas e votar, decidir no partido, co mesmo poder de decisión que aquela persoa que se implica no traballo do partido.

Curiosa maneira de concibir a democracia dentro dun partido (unha organización non ten por que reproducir no seu interior a sociedade que quere construír, aínda que se o faga). Con que un pague, e pódeo facer pouco antes de pechar o censo, vai decidir sobre o que vai facer unha organización.

Isto, amigos das "novas" organizacións defendérono todos os que dicían defender o "partido movemento", e ao final, cando se daban discusións craves, ese "partido movemento" enchíase de "cotizantes"; ás asembleas aparecía xente que levaba anos sen facer outra cousa que votar... E normalmente aparecía para votar o que a burocracia quería. Os arxentinos teñen un nome moi gráfico para este tipo de afiliados / as, "brazos de madeira".

E sempre ao redor da figura dun LIDER... Curiosa maneira de entender a democracia nun partido da "nova" política: sobre a figura do secretário xeral, o Líder, estrutúrase toda a organización, coas asembleas de base (círculos ou como se lles queira chamar) reducidas, por ese mecanismo aparentemente democrático da afiliación ao vello estilo "socialdemócrata", a un agrupamiento de "brazos de madeira", onde o debate político, de ideas, queda reducido á simpatía cara a Líder, ou non.

Pero é unha farsa da vella Socialdemocracia alemá porque, polo menos e aínda que fóra nos "días de festa", Berstein e os seus amigos expúñanse que "o movemento" tiña un fin: a transformación socialista da sociedade.

As "novas" formas de organización -que son tan vellas como o movimientismo- non teñen nin iso; limítanse a levantar programas políticos keynesianos (Berstein sería neles a extrema esquerda), co único obxectivo de gañar unhas eleccións.

E aquí entra a outra explicación de porqué a "nova" política é unha farsa da vella socialdemocracia alemá. Esta expúñase transformar en limonada o océano, a base de "vasos de limonada"; a nova política non pretende transformar o océano, só facelo máis pacífico, "paz social", imos. Pois para gañar unhas eleccións, Alfonso Guerra xa deu as indicacións (e de gañar eleccións este sr sabe bastante, porque gaño unhas cantas): "prefiro 10 minutos de TV, que 10 mil militantes". Os militantes convértense en afiliados / as, que cotizan e votan ao Líder, e serven de arroupe para os 10 minutos de TV.

Claro, é coherente coa máxima: "a función fai o órgao". Se un quere gañar unhas eleccións, para que quere militantes que nos centros de traballo e estudo, nos barrios promovan o auto organización e a loita; iso, e sábeo todo o mundo, non dá votos para gañar; pode dar bos resultados electorais para ser oposición, mais nunca para gobernar. Nas eleccións burguesas pesan tres elementos centrais: un, a ideoloxía dominante que saca da poboación os seus instintos máis conservadores, dous, o control absoluto da burguesía e o capital dos medios de comunicación, que atizan día si e día tamén eses instintos, tres, a vertixe que produce o enfrontamento "voto/individuo vs estado/aparello de dominación".

As eleccións burguesas non están deseñadas para a democracia directa, desde os centros de traballo e estudo, desde os barrios obreiros e as vilas; están deseñadas para que a alienación da clase obreira elévese á máxima potencia: vótase ao Líder, que nos "salvará" dos males, ou serán o menor dos males. Son o contrário polo vértice do auto organización independente da poboación traballadora.

A frase de Alfonso Guerra adquire así un calado filosófico; nestas condicións e con este obxectivo, gañar unhas eleccións, non transformar a sociedade, cun "partido movemento" chega. Para que queres máis, se xa tes os 10 minutos de TV que che permiten chegar a millóns dunha tacada, para... que voten e punto.

As organizacións que defenden esta teoría das "novas" formas de organización, non son máis que o "vello" partido-movemento, que ao final, como se comproba día si e día tamén, cristalizan nas fronteiras do sistema ou do réxime, sen chegar a romper con el; e, acirrados polos medios de comunicación, que ven neles un freo a outro tipo de organización, convértense nunha barreira no camiño da construción dunha organización para a transformación socialista da sociedade.

Roberto Laxe